Scheele stond de hele tijd achter me alsof hij wachtte op een teken van mij. De stilte was oorverdovend. Ik was me enorm bewust van zijn aanwezigheid, zo dicht bij mij dat ik mezelf ervan moest weerhouden het op een lopen te zetten. Ik probeerde me krampachtig te bewegen, dwong mijn benen zich naar de zithoek te verplaatsen. Uiteindelijk reageerden die dan toch op de prikkels van mijn hersenen en kwam ik in beweging. Schoorvoetend liep ik naar de zithoek,
gevolgd door ‘Mr. Nice Guy’, die in de zetel tegenover me ging zitten. De zetels waren hier niet van wit maar rood leder en zaten een stuk comfortabeler dan die in de hall beneden. Onder het mom van de aanval is de beste verdediging, stak ik van wal: ‘Waarmee kan ik u van dienst zijn, Meneer Scheele?’
‘Zeg maar gerust Sebastien, juffrouw Williams. Vanwaar die haast? We hebben tijd.’ Hij zag er inderdaad uit alsof hij alle tijd van de wereld had. Hij scheen zichzelf volledig in de hand te hebben, iets wat van mij niet gezegd kon worden, en van zijn gezicht kon ik niets aflezen. Hij had iets dominants over zich, een berusting die me te kennen gaf dat hij de situatie helemaal onder controle had. Ik had het gevoel dat dit nog heel lang ging duren. ‘Louise dan,’ zei ik. ‘Louise, mooie naam. Hebt u zich bezeerd?’ Hij wees naar mijn gezicht. Opeens herinnerde ik mij de klap die ik gisteren van pa had gekregen en besefte dat er een blauwe plek moest zijn verschenen. ‘Ik ben tegen de deur gelopen,’ antwoordde ik, hopend dat hij het daarbij zou laten.
Vertwijfeld keek hij me aan, maar zei toen: ‘Goed, laat ons tot de essentie komen. Wij, of SSlab, is een vooruitstrevende firma die zich bezighoudt met allerlei biologische en chemische onderzoeken, voornamelijk gericht op het welzijn van de mensheid of de technologie in het algemeen. Momenteel zijn wij er via genetisch identificatieonderzoek in geslaagd uit het kern-DNA bepaalde
DNA-merkers te halen die de identiteit van een individu bepalen. Deze techniek werd door ons eerder al geïntroduceerd om verdachten op te sporen, maar ze is nu uitgebreid. We zijn in staat al de karaktereigenschappen van een persoon te achterhalen. Dit is een enorm revolutionaire techniek, die later gebruikt zal worden om bijvoorbeeld de best passende werknemer te vinden voor een bepaalde job. Aan de hand van de erfelijke informatie op het DNA en onze nieuwe kennis kunnen we een meerwaarde bieden op verschillende niveaus. Nooit meer
slechtgehumeurde werknemers die hun werk maar half doen, want nu zijn we in staat de best passende job voor iedere persoon te vinden.’ 

Mijn hersenen werkten in overdrive en in gedachte hoorde ik mijn biologieleerkracht van het zesde jaar humaniora het DNA-model uitleggen. Ik was blij dat ik die lessen toen met interesse had gevolgd zodat het niet allemaal Chinees was. Alleen begreep ik absoluut niet wat mijn meerwaarde bij dit onderzoek kon zijn. Ik was maar een eenvoudig meisje dat net de middelbare school had afgemaakt. Ik had wel de interesse en capaciteiten gehad om verder te studeren, maar we hadden er het geld niet voor en pa had andere plannen met mij gehad. Ik was thuis nodig. ‘Eh, oké, maar zal dan iedereen niet dezelfde jobs willen doen? Alleen de betere? Zoals die van jóu bijvoorbeeld?’ Ik sprak die laatste zin met opzet met veel intonatie uit. Opeens, zomaar uit het niets, begon hij te lachen. Zijn lach klonk vol en zijn gezicht klaarde op. Daardoor was hij, als het even kon, nog aantrekkelijker. ‘Zeer slim gezien, Louise, daar hebben wij als team van experts natuurlijk ook aan gedacht. Onze resultaten zijn volledig getest met een computermodel, maar dat is uiteraard alleen maar gebaseerd op jarenlange expertise en wiskundige formules. Dat zegt nog niet of dit alles in de praktijk ook zal werken. Daarvoor is praktijkervaring nodig. En uiteraard zijn er altijd wel mensen die brandweerman of politieman of zo willen worden. Bovendien is elk individu wel compatibel met meerdere functies, dus er zijn wel marges die in het model ingebouwd kunnen worden.’ Even keek hij me aan alsof hij verwachtte dat ik hem ging onderbreken, maar toen ik dat niet deed, ging hij verder: ‘Het is echter wel zo dat we deze revolutionaire techniek niet direct in de bedrijfswereld kunnen toepassen zonder diepgaander onderzoek. Dat zou weleens tot chaos kunnen leiden, wat we allerminst willen. Daarom heeft mijn team zich over dit probleem gebogen en zijn ze op een lumineus idee gekomen. De techniek van de DNA-merkers kan ook toegepast worden op het gezinsleven, ik bedoel dat het perfect mogelijk is om de best passende partner te vinden voor een bepaalde persoon.’ Even ging hij verzitten, schoof naar voren op de zetel, waardoor onze knieën elkaar lichtjes raakten. Deze subtiele aanraking bracht me in verwarring en alsof dat nog niet genoeg was, keek hij me met zijn amandelvormige ogen doordringend aan. Voor het eerst kon ik zijn blik van zo dichtbij kon bekijken. De zwarte pupil werd omgeven door een zee van groen waarin subtiele blauwe stipjes afgewisseld werden met vlammen geel. Er stond een gloed in die blik waarvan het haar op mijn armen overeind ging staan. Zijn welgevormde lichtbruine wenkbrauwen
gingen mee in zijn vragende blik. Uit angst mezelf in die blik te verliezen, rukte ik me los van zijn ogen en verzette me nu ook in de zetel, meer naar achteren toe. Dit gaf me de ruimte die ik nodig had om op adem te komen en mezelf tot de orde te roepen. Waar ging dit naartoe?

‘Ik heb eerlijk gezegd geen flauw idee waarom u mij hier naartoe heeft laten komen,’ begon ik met trillende stem, nog niet in staat mijn emoties onder controle te houden. ‘Ik weet amper wat DNA en erfelijk materiaal is.’ Hij scheen aan mijn houding te merken dat ik me ongemakkelijk voelde,
want hij ging weer met zijn rug tegen de leuning zitten en vervolgde met een minder kordate stem: ‘Vijf mannen van onze firma, inclusief mezelf, hebben zich kandidaat gesteld om mee te doen aan de ultieme zoektocht naar de voor ons best passende levensgezel. Al onze karaktereigenschappen zijn op een rijtje gezet en vergeleken met die van de vrouwen die ook aan het onderzoek hebben meegedaan. Ik geloof er stellig in dat we voor ieder van ons op die manier de perfecte match zullen vinden om een leven lang gelukkig samen te kunnen zijn.’ 

Ik barstte in lachen uit, kon me echt niet meer bedwingen. Al die tijd had ik gespannen zitten luisteren, maar deze wending had ik nooit verwacht. Even zag ik zijn houding veranderen van zelfverzekerd naar zorgelijk, alsof hij een probleem had dat hij niet zou kunnen oplossen. Alsof er een klein gaatje in zijn pantser was gekomen door mijn smalende reactie. Maar toen ik tussen het lachen door weer naar hem keek, was dat klein gaatje alweer verdwenen en zat hij ontspannen tegen de rugleuning, klaar voor een tegenreactie. 

‘Heeft wat u zegt niet veel weg van oerpraktijken?’ Ik voelde de adrenaline razen in mijn bloed en was niet van plan om mee te gaan in zijn sprookjesverhaal. Zoiets belachelijks had ik nog nooit gehoord. Nu pas drong het tot me door waarom er die dag alleen maar vrouwen op de advertentie afgekomen waren. In mijn ogen zielige vrouwen op zoek naar de ware liefde. En ik had daaraan meegedaan… ‘U zegt dus dat u een man en een vrouw zomaar aan elkaar wilt koppelen zonder dat ze elkaar ooit gezien hebben of dat ze ook maar iets van elkaar weten? En dat op basis van stukjes erfelijk
materiaal die codes bevatten voor de karaktereigenschappen die de persoon maakt tot wie hij is? Dat is toch je reinste onzin! En wat dan met ware liefde?’

‘U bedoelt de body & soulmate? Is dat geen illusie waar iedereen naar streeft maar die voor velen een illusie blijft, gezien het hoge echtscheidingscijfer? Ik ben ervan overtuigd dat ons jarenlange onderzoek echt kan
bijdragen aan gelukkigere gezinnen gewoon omdat we puur biologisch op zoek gaan naar compatibele DNA-merkers.’